Rozdział V

Dzisiejszy rozdział jest dosyć krótki, ale myślę, że nawet fajnie wyszedł.

Jak myślicie, jaką odpowiedź da Adelia?

PS: Nicol Styles odpowiedziała dobrze na pytanie z poprzedniego rozdziału. Specjalnie dla niej, za nie długo na blogu post o One Direction.

______________________________________________

*Perspektywa Adelii*

To niemożliwe! Uznałam go za przyjaciela, podczas gdy on nic do mnie nie czuł! Dla niego to wielka szkoda, że się przyjaźniliśmy… Znalazł się król pomiatania dziewczynami!

Powolutku szłam do domu, żeby nie dostać kolejnego urazu nogi. Doszłam na miejsce w około pół godziny, bo nie mieszkałam daleko od Roberta. Byłam zrozpaczona…

Zrobiłam sobie kanapkę z serem, lecz podczas krojenia chleba niefortunnie zraniłam się w palec. Podeszłam do mojej apteczki i ranę opatrzyłam plastrem.

Już byłam w łóżku, gdy zadzwonił mój telefon.

- Tak? Kto mówi?

- To ja, Robert… Ja cię przepraszam, tak bardzo przepraszam, ale nie wiem co miałaś wtedy na myśli, gdy to powiedziałem…

- Nie rozmawiam z tobą.

- Tylko wyjaśnij mi, dlaczego wyszłaś! – poprosił.

- Ty naprawdę chcesz wyjaśnień?! Po tym, jak wyznałeś, że zdarzyła się taka wielka szkoda, że się zaprzyjaźniliśmy, nie chcę cię znać!!!

- Na serio w ten sposób odebrałaś przekaz moich słów? Poczekaj… - powiedział i rozłączył się.

*Perspektywa Roberta*

To dlatego! Ona myślała, że nie chciałem się z nią przyjaźnić… Ups, nie zapytałem się jej, jaką czekoladę lubi… No nic… Pójdę do kwiaciarni po tulipany i do cukierni, by zakupić bombonierkę.

W godzinę skończyłem zakupy i poszedłem do domu Adelii, by wręczyć jej podarunki i wyjaśnić, co do niej czuję.

Zadzwoniłem do drzwi. Adelia po piętnastu minutach otworzyła mi.

- Czego chcesz? – spytała surowo.

- Chcę cię przeprosić i wszystko wytłumaczyć… Powiedziałem tak, bo naprawdę…

- Co?

- Adelia… - westchnąłem, po czym bez zastanowienia pocałowałem ją.

- Co ty wyprawiasz? – zapytała już trochę uspokojona.

- Ja cię kocham…

Poczułem się wolny. Jakbym miał przed sobą życie pełne szczęścia i miłości. Adelia to ta jedyna. Ja to wiem… Ja to czuję…

- Co?… To nie prawda…               

- Ja nie potrafię kłamać, więc musisz mi uwierzyć na słowo… Wierzysz mi?

Zrobiłem tak wielkie oczy, jak kot ze Shreka, a ona nic nie odpowiedziała.

Po kilku minutach przytuliła mnie.

- To ja cię przepraszam! – oznajmiła wzruszona Adelia.

- Jeszcze mam coś dla ciebie… - zagadnąłem po czym wyciągnąłem z siatki tulipany i czekoladę.

- Ależ ty jesteś słodki!

- Chcesz być moją dziewczyną? – wymamrotałem szybciutko.

Ona się zastanawiała, zastanawiała, aż w końcu odpowiedziała…