Rozdział VII

CZEŚĆ!

Przepraszam za krótkie opisy i dialogi i w ogóle - kiepski rozdział.

Nie miałam weny. 

Muszę już iść spać - miałam napięty plan dnia.

Komentujcie i dodajcie się do obserwatorów!

Można komentować anonimowo.

__________________________________________

*Perspektywa Roberta*

Odmówiła mi. Nie dziwię się jej, ani trochę… W końcu znamy się bardzo krótko. Jak szybko leci ten czas…

Wszedłem po krętych, perłowo-białych schodach i udałem się prosto do sypialni.

Przeraziłem się. To co zobaczyłem przeszło moje najszczersze oczekiwania.

Fotel mamy leżał do góry nogami, pościel na łóżku była niechlujnie rozłożona, firanki były podarte, a książki wyrzucone były na podłogę.

Na półce leżał pamiętnik mamy. Natychmiast do niego zajrzałem.

,,Synku! Wiem, że to przeczytasz i prędzej, czy później dowiesz się, że jestem w niebezpieczeństwie. A może nawet będę już martwa. Pamiętaj, że cię kocham. Powodzenia w życiu i mam nadzieję, że nie skończysz jak ja.’’

- O co tu chodzi?!

Wykonałem chyba pięćdziesiąt telefonów do mamy. Na żaden nie dostałem odpowiedzi.

Muszę ją odnaleźć! Co się z nią stało? Czy policja ją zabrała? A może jest jeszcze gorzej…?!

Zgłoszę się po pomoc do Adelii. Ona… Ona mi pomoże.

*Perspektywa Adelii*

Robert przyszedł do mnie i wszystko mi wytłumaczył. Muszę mu pomóc. Jego matka to miła osoba i musimy ją znaleźć.

- Wiesz, gdzie ona może się znajdować? – spytałam zmartwiona.

- Skąd miałbym wiedzieć?! – zapytał z przekąsem.

- Musimy szukać w jakimś oczywistym miejscu. Może złapała ją policja?  - zagadnęłam.

- Miejmy taką nadzieję…

Chwilę potem zadzwoniła mama Roberta! Kamień spadł mi z serca.

- Mamo?! Martwiłem się o ciebie! – krzyknął uradowany.- Halo?! – powiedział, gdy nikt nie odpowiedział.

- Twoja mama ledwo trzyma się na nogach i ma problem z oddychaniem. Lepiej przyjdź tu po nią razem z tą dziewczyną, inaczej twoja matka zginie! Jestem w domu numer 14 na ulicy Topazowej.  – zagroził nieznajomy nam głos.

- Zaczynam się bać… - powiedział Robert, gdy ktoś się rozłączył.

- Nie mamy wyboru! Idziemy! – wrzasnęłam.