Rozdział XIV

Hej!

W tym rozdziale wprowadzam nową bohaterkę.

Dla ciekawskich: za chwilę dodam jej opis w ,,Bohaterowie''.

Jak myślicie, łączy ją coś z Phill'em?

___________________________________________

*Perspektywa Adelii*

Jak on śmie tak kłamać!

- To nieuczciwe! –wydarłam się.

- Ty żyjesz?! – uśmiechnął się i złapał mnie za rękę.

- Na to wygląda…, Chociaż nie za bardzo pamiętam, co się wydarzyło… - podrapałam się w głowę. – Ale nie ważne! Ty kłamiesz! Pewnie, gdy byłam nieprzytomna, każdemu przechodniowi mówiłeś, że jestem twoją dziewczyną. I wiesz, co? Jeśli to się powtórzy, to nigdy nie chcę nią być!

- Chciałem Cię odwiedzić! Ta pani nie wpuściłaby mnie! – bronił się.

- A co mnie to interesuje?! NIE CIERPIĘ KŁAMCÓW!!! – wrzasnęłam na cały korytarz i pojechałam do windy najprędzej, jak mogłam. Nie nadążył za mną i tylko widziałam jego smutną twarz, zanim drzwi dźwigu zatrzasnęły się.

Wdrapałam się na łóżko, przykryłam się kołdrą i zasnęłam. Obudziły mnie krople deszczu stukające w okno. Czułam się potwornie. Bolała mnie głowa i myślałam, że mam narastającą gorączkę. W końcu moje cierpienia przerwała nagła kontrolna wizyta pana doktora.

- Ups, ma pani gorączkę. – powiedział zdejmując swoją dłoń z mojego czoła.

- Tak czułam.

- Bolą panią okolice biodra?

- Tylko trochę… Mam pytanie. – odrzekłam.

- Słucham – oznajmił zdziwiony lekarz.

- Czy kiedyś zejdę z wózka? – wyjąkałam.

- Jeśli operacja pójdzie dobrze – wyjaśnił – na pewno nie będzie już on pani potrzebny. Przyniosę pani syrop przeciwgorączkowy. – oznajmił, po czym wyszedł.

Jaka operacja? Ugh, nie cierpię szpitali… Jednak bardziej niż wszystko, boli mnie zachowanie Roberta...

Z mojej szafki szpitalnej wyjęłam książkę. Nie mogłam zabić nudy. Czytałam dwie godziny, a jednak, nie poprawiło mi to nastroju. Wstałam i pojechałam na wózku do kuchni, by zrobić herbatę. Wypiłam ją i nie poczułam się lepiej. Zaczęło robić mi się strasznie słabo, chciało mi się wymiotować i potrzebowałam teraz tylko jednego…

*Perspektywa Rosalie*

Od ostatniej wizyty u Adelii minął tydzień. Przez ten czas nie kontaktowałam się z Phill’em. Bardzo go lubię. Zawsze mnie pociesza, kiedy jest mi źle, przyjeżdża do mnie, gdy czegoś potrzebuję… To właśnie prawdziwy przyjaciel. A może nawet coś więcej? Nie wiem, czy ma dziewczynę… A poza tym… Ja nie mam szans. Ubrałam sukienkę w fioletowo-pomarańczowe paski i poszłam do kina kupić dwa bilety na nowy film ,,Czerwień na suficie’’. Chciałabym pójść z Phillippem, więc zadzwoniłam do niego z tą propozycją, a on bez wahania się zgodził. Gdy był na miejscu udaliśmy się do Sali. Uważam, że seans był przecudowny! Uwielbiam horrory. I przyznaję, że trochę się bałam, ale Phillipp był przy mnie i zasłaniał mi oczy gdy piszczałam ze strachu.

 W drodze powrotnej Phillipp zatrzymał się przed sklepikiem w kinie.

- Chcesz coś kupić? – spytałam wesoło.

Nie odpowiedział mi tylko uśmiechnął się do pewnej dziewczyny za ladą.

-Cześć! – powiedziała (nie)znajoma.

-Witaj! Łał, od naszego ostatniego spotkania minęło dużo czasu. – wyznał Phill.

- Tak, to było wieki temu. Ale ja i tak nie przestaje o tobie myśleć… - złapała się za głowę.

- Przepraszam – wtrąciłam się – Kim ty w ogóle jesteś? – spytałam.

- Nazywam się Sandra Jeckyl. – powiedziała, a chwilę potem znów zagłębiła się w rozmowie z Philippem.