Rozdział XII

Hej!

W końcu ten rozdział.

Jest troszkę krótki i pewnie aż tak nudny, że nie powstrzymacie się od ziewania.

Ja jestem tak zadowolona, bo wygrałam pierwsze miejsce w konkursie z wiedzy o lesie i...

Musiałam się wam pochwalić xD

Nie miejcie mnie tylko za chwalipiętę! :D

No nic... 

Zapraszam do komentowania!

O... I chciałabym Was poprosić o zaproszenie na ten blog swoich znajomych, jeśli, oczywiście, możecie.

Jak nie to nie zmuszam.

Jak ty polecisz mój blog - ja też twój :)

_____________________________________________________________

*Perspektywa Rosalie*

Zadzwoniłam do Adelii pięćdziesiąt razy, a ona nie odbiera! UGH! Chwila… Gdzie jest najbliższy szpital, w którym leczy się Adelia.? Chyba ten dwie ulice stąd.

Natychmiast się tam udałam. Okazało się, że dobrze trafiłam. Niestety, u Adelii był już gość, a nie mogły wejść dwie osoby na raz. To prawdopodobnie Robert. Z kwitkiem pojechałam do domu. Gdy byłam na miejscu, wykręciłam numer do Phillippa.

- Cześć! – zaczęłam. – Czemu poszedłeś? Chciałam tylko…

- Ja wiem... Mógłbym poczekać, gdyby nie to, że…

- Adelia jest w szpitalu! – łza zakręciła mi się w oku.

- Chwila… Adelia… Kto to?

- Moja…

I teraz pojawił się problem… Nie wiedziałam, jak zdefiniować Adelię. Na pewno nie znajoma… W końcu, wytłumaczyłam mu, że to moja dawna przyjaciółka z dzieciństwa.

- Może mogę w czymś pomóc? Albo… Nie odpowiadaj. Jadę do ciebie. – powiedział.

Kiedy to oznajmił trochę ulżyło mi na duszy, a jednak… Płakałam. Płakałam, bo wiedziałam, że Adelia mnie potrzebuje, a ja nie jestem przy niej. Wiem, że jest o krok od śmierci. Dlaczego to zawsze ja muszę odczuwać tak wielki smutek?! Dlaczego… nigdy nie będę szczęśliwa?!!!

-Nie… Nie dam rady… Dłużej nie wytrzymam! – łkałam jak szalona, gdy nagle w drzwiach stanął zestresowany Phillipp.

- Cześć! Oj, nie płacz…

To… To było dziwne… On mnie… Przytulił. Otarł mi łzy z oczu i powiedział, że jestem jego najlepszą przyjaciółką i, że zawsze będzie przy mnie.

- Jeśli chcesz, możemy pojechać do szpitala.

Tak też zrobiliśmy. W końcu, weszliśmy do Sali, gdzie w łóżku leżała Adelia.

- O Boże! – krzyknęłam. – Adelia? Adi?! ŻYJESZ?!

- Nie martw się. – powiedział Phill.

- Jak mam się nie martwić?!

- Możesz zostawić mnie z nią samych? – wydukał.

- Niby dlaczego?! – oburzyłam się.

- Proszę! – wrzasnął, a jego tęczówki zrobiły się jeszcze bardziej krwisto-czerwone niż przedtem.

Wyszłam i czekałam przez chwilkę, aż Phillipp otworzy drzwi.

- I jak? – spytałam. – Chwila… Co ty masz na zębach?

Miał jakby takie… większe kły niż inni. A na tych kłach…

- Próbowałem nową pastę do zębów…

-I to ona tak wydłużyła i wyostrzyła ci zęby? – zagadnęłam ironicznie.

- Nie… Ona nie chce zejść z moich zębów, więc jutro rano idę do dentysty. – wyjaśnił z uśmiechem

Za Phillippem stał jakiś mężczyzna w czarnej... sukience?! I w pelerynie, czerwonej,  jak jego wydłużone zęby… Jego twarz wyglądała strasznie. A usta miał tak krwiste jak Phill. Ten dziwny facet z kieszeni wyjął nóż i chciał rąbnąć Phillippa nim w plecy.

- O MATKO!!! UWAŻAJ!!! – wrzasnęłam z płaczem, przytuliłam się do Philippa i zamknęłam oczy.

- Co? – zdziwił się. – Czego się boisz?

A więc to była tylko moja bujna wyobraźnia… Mam nadzieję.